Eén margriet maakt zomer
Gedurende een aantal jaren begeleidde ik een vrouwelijke bestuurder van een woningcorporatie in de regio Rijnmond die tot stand kwam uit een fusie van een aantal voorgangers. Ik kende haar al van een traject van twee jaar daarvoor, dus we hadden daardoor al een goede verstandhouding opgebouwd. Haar vraag was of ik haar wilde begeleiden in het vinden van de juiste boodschappen om de niet onaanzienlijke interne weerstand tegen de fusie te overwinnen, zonder dat zij zichzelf daarbij uit het oog zou verliezen.
Dit speelde in de jaren 2005-2007. In een aantal een-op-een-gesprekken deed zij eerst zelf haar verhaal: wat haar dreef, waarom zij deze opdracht had aanvaard, hoe zij graag met mensen om wilde gaan en natuurlijk wat haar ambitie was. Daarna gingen we samen ‘op tournee’ als het ware en doorkruisten zo de hele organisatie; naar later zou blijken mijn eerste kennismaking met de wereld van de woningcorporaties. Wat mij ontzettend opviel was de ‘moeheid’, on niet te zeggen lethargie, bij vooral veel oudere medewerkers; mannen en vrouwen die al meer dan 30 jaar in de corporatiesector werkten en dit zagen als een zoveelste reorganisatie waarvan zij het slachtoffer werden.
Ondertussen werkten we met velen hard door aan de centrale boodschap: ‘wijkkracht’, uitgelegd als ‘ leven in de wijk’ . Met die boodschap gingen we aan de slag. Extern vertelden we dit aan alle belangenhouders van de woningcorporatie: gemeenten, huurdersbelangenverenigingen, wijkverenigingen, plaatselijke en regionale politiek en dergelijke. Maar ook intern bleek dit uiteindelijk de perfecte kapstok om mensen toch in beweging te krijgen. We organiseerden een ‘ wijkkrachtdag’ waar medewerkers zélf konden bepalen hoe ze die dag het begrip ‘wijkkracht’ concreet gestalte konden geven: door een wijkpark schoon te maken, door centrale entreehallen van flats schoon te maken, door straatvuil te verwijderen, door met huurders in gesprek te gaan over hun wensen (en klachten), en ga zo maar door.
Het ‘geheim’ van het succes van deze aanpak is eigenlijk heel eenvoudig als je terugkijkt: zet een betrokken bestuurder in die weet wat zij wil vertellen, die niet moe wordt dat overal en altijd te doen, die luistert naar advies (en daar ook om vraagt) voordat zij iets gaat vertellen. Voor mij destijds een verademing in een mannenwereld, vandaar de titel van dit blog: één margriet maakt wel degelijk zomer, want dat was ook werkelijk zo in dit geval. ook voor mij persoonlijk.